ลูกที่เชื่อฟัง

วันหนึ่งผู้เป็นพ่อได้เรียกลูกชายสองคนมาเพื่อขอให้ไปช่วยทำงานในสวน

" วันนี้ลูกไปช่วยพ่อทำสวนหน่อยนะ" พ่อพูดกับลูกชายคนแรก

" ครับพ่อ เดี๋ยวผมไปช่วยเองครับ" พ่อก็พยักหน้าพร้อมกับตบไหล่ลูกชายคนโตด้วยความภูมิใจ

จากนั้นจึงหันไปหาลูกชายคนที่สอง กล่าวว่า วันนี้ลูกไปช่วยพ่อทำงานในสวนหน่อยนะ

แต่เขาตอบกลับมาว่า ไม่ครับ ผมไม่ไป ผมขี้เกียจ "พร้อมกับเดินจากไป พ่อจึงส่ายศรีษะและมองตามลูกชายด้วยความผิดหวัง

หลังจากรับประทานอาหารเช้าพ่อก็ออกเดินทางไปสวนเพื่อทำงาน ด้วยความหวังที่ว่า ลูกชายคนที่ 1 จะตามมาช่วย

กระทั่งเวลาผ่านไปครึ่งวัน แต่ยังไม่เห็นหน้าลูกชายคนที่หนึ่ง แต่ก็ยังคงมุ่งหน้าทำงานต่อไป

เมื่อใกล้เวลากลับบ้านพ่อเดินไปดูที่สวนอีกฟากหนึ่ง เห็นชายคนหนึ่งกำลังทำสวนอยู่ก็คิดว่าลูกชายคนโต

แต่พอเดินเข้าไปหาปรากฏว่าเป็นลูกชายคนที่สองกำลังทำสวนอยู่เกือบจะเสร็จแล้ว

จากเรื่องนี้ได้บทเรียนว่า บางครั้งการเชื่อฟังไม่ได้หมายความว่า การตอบรับคำสั่งด้วยคำพูดเพียงอย่างเดียวโดยไม่ได้ปฎิบัติตาม

 แต่การเชื่อฟังที่แท้จริง คือ การฟังและจะต้องนำมาซึ่่งการปฏิบัติตามเสมอ 

 ฉะนั้นการที่จะรู้ว่าคนๆหนึ่งเชื่อฟังหรือไม่นั้น จะต้องดูผลที่ตามมาเนื่องจากการฟัง นั่นคือ ดูว่าเขามีการปฏิบัติตามหรือไม่

โดย อะฮ์ลุลบัยต์คิดส์

แก้ไข ตรวจทาน โดย Batoul Jj