ชายคนหนึ่งตื่นเช้า เดินออกมายังที่จอดรถหน้าบ้าน เพื่อมองดูความสวยงามของรถที่ซื้อมาใหม่ ในขณะที่เดินออกมาเขาเห็นลูกชายอายุสามขวบ กำลังใช้ไม้ขีดเขียนที่รถคันงามนั้นด้วยความตั้งใจ

เมื่อพ่อเห็นดังนั้น ด้วยความโกรธเขาจึงวิ่งไปกระชากลูกชายออกมาจากรถอย่างแรง และทำโทษโดยใช้ไม้ฟาดลงไปที่มือของเด็กชายอย่างแรงหลายครั้ง เมื่ออารมณ์โกรธสงบลง ชายคนนั้นจึงพาลูกไปโรงพยาบาลอย่างรีบเร่ง เขาเข้าไปดูรอยข่วนที่รถด้วยความเสียดาย แต่เมื่อเข้าไปดูใกล้ๆ เขาพบข้อความที่บอกว่า “ผมรักคุณพ่อครับ” แม้ว่าคุณหมอจะพยายามช่วยทำให้กระดูกที่แตกกลับมาเหมือนเดิม แต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ หมอจึงจำเป็นต้องตัดนิ้วมือทั้งสองข้างของเด็กคนนั้น

เมื่อลูกชายฟื้นตื่นขึ้นมาหลังจากการผ่าตัด เมื่อเขาเห็นผ้าพันแผลที่มือ เขาก็พูดกับพ่อด้วยความไร้เดียงสาว่า “พ่อครับ ผมขอโทษนะครับที่ผมทำรถพ่อเสียหาย” และถามอีกว่า “แล้วเมื่อไหร่นิ้วของผมจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมครับ”

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าเมื่อเราเห็นคนอื่นทำผิดพลาดอะไร เราควรคิดก่อนที่จะโกรธ หรือ หมดความอดทน กับคนที่คุณรัก เพราะรถสามารถซ่อมได้ แต่กระดูกที่แตกหักและความรู้สึกเจ็บปวดไม่สามารถเอากลับคืนมาได้ มีบ่อยครั้งที่เราแยกแยะความแตกต่างไม่ออกระหว่างตัวบุคคลและการแสดงออกของเขา บางครั้งเราคิดว่าเขาเป็นเด็ก และเขาทำผิด แต่ลืมคิดไปว่าความรู้สึกลึกๆที่เขาได้แสดงออกมานั้นสำคัญกว่า แต่ด่วนตัดสินใจด้วยความโกรธ

คนเราทำผิดกันได้ ไม่แปลก แต่การกระทำที่เราทำด้วยความโกรธ โมโห หรือ ด้วยอารมณ์ชั่ววูบจะตามหลอกหลอนและคอยย้ำเตือนเราอยู่ตลอดไป

เพราะฉนั้นจงอย่ารีบร้อน แต่หยุดคิดสักนิด คิดก่อนที่คุณจะทำ และจงอดทนให้มาก

โดย อะฮ์ลุลบัยคิดส์